حرف دل پسری که خوابش نمیبره!

 با تو ماه و همه جا میبینم  

حتی خورشید و شبو میبینم  

بی تو این دنیا که تو چنگ منه  

دیگه چنگی به دلم نمیزنه  

میدونستی پیش تو گیره دلم  

میدونستی بری میمیره دلم ... 

کاش

کاش بودی و باورت میکردم که هستی  

کاش ماندنی نباشم! 

من از یاسی حرف میزنم که مدتهاست گریبان را گرفته  

و تلاشهای روزمره ناکام من همچنان مستدام است.  

چگونه میشود انسان معنای بودن را درک کند؟! 

چگونه میشود که انسان هست می شود؟! 

و چگونه میشود که در عین نیستی  

هستی اش پایدار است؟! 

کائنات پیچیده تر از آنی هستند که بتوان حدس زد. 

نمیدانم این نمیدانم تا کجا با ما رفیق خواهد بود؟ 

اما دیگر یارای صمیمیتش را ندارم.  

دلچرکینم از این همه ندانسته ها و ناتوانی ها و زجرها... 

کجایی ای بهترینم  

کجایی ای مولای من  

کجایی...  

نمیگویم بیا! 

نمیگویم.  

زیرا آنقدر شرمنده خودم هستم که نوبت به شرمندگی های دیگر نمیرسد. 

ذره ای که هیچ ندارد و با هیچ ادعایش می شود. 

با هیچ زنده است و مثلا میخواهد که خوب زندگی کند.  

مثلا منتظر است و ... 

اما سعی میکند که نه مثلا  

بلکه واقعا دوستت داشته باشد و با این احساس قلبش را تسکین دهد.  

 غمی نیست جز دوری شما  

اینجاست که برایم معنا پیدا کرد.  

فهمیدم که دوری بستگی به مسافت ندارد. 

به تنهایی وابسته است.  

حضرت محمد (صلی الله علیه و آله)

گرچه دانم که به جایی نبرد راه، غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

صائب تبریزی - جذبه توفیق

دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است

چیدن این گل گناه است و نچیدن مشکل است

هر چه جز معشوق باشد، پرده ی بیگانه است

بوی یوسف را زپیراهن شنیدن مشکل است

بی­چراغان تجلی، طور، سنگ تفرقه است

کعبه و بت خانه را بی یار دیدن مشکل است

غنچه را باد صبا از پوست می­ارد برون

بی­نسیم شوق، پیراهن دریدن مشکل است

بر ندارد میوه تا خام است دست از شاخسار

زاهد ناپخته را از خود بریدن مشکل است

بی­قراران هر نفَس در عالمی جولان کنند

همچو بوی گل، به یک جا آرمیدن مشکل است

ماتم فرهاد کوه بیستون را سرمه کرد

بی­هم آوازی، نفس از دل کشیدن مشکل است

در گلستان که بوی گل گرانی می کند

با قفس بر عندلیب ما پریدن مشکل است

هر سر موی تو را با زندگی پیوندهاست

با چنین دلبستگی از خود بریدن مشکل است

می­توان راز دهان یار را تفسیر کرد

در نزاکت­های فکر ما رسیدن مشکل است

تا نگردد جذبه توفیق، صائب دستگیر

از گُل تعمیر، پای خود کشیدن مشکل است

گر من از دوست بنالم نفسم صادق نیست - سعدی

هر کسی را نتوان گفت که صاحب نظر است

عشق بازی دگر و نفس پرستی دگر است

نه هر آن چشم که بینند سیاهست و سفید

یا سپیدی ز سیاهی بشناسد بصرست

هر که در آتش عشقش نبود طاقت سوز

گو به نزدیک مرو کافت پروانه، پَرست

گر من از دوست بنالم نفسم صادق نیست

خبر از دوست ندارد که ز خود با خبرست

آدمی صورت، اگر دفع کند شهوتِ نفس

آدمی خوی شود ورنه همان جانورست  

شربت از دست دلارام چه شیرین و چه تلخ

بده ای دوست، که مستسقی ازان تشنه ترست

من خود از عشق لبت فهم سخن می­نکنم

هر چه زان تلخ ترم گر تو بگویی شکرست

ور به تیغم بزنی با تو مرا خصمی نیست

 خصمِ آنم که میان من و تیغت سپرست

من ازین بند نخواهم به درآمد همه عمر

بند پایی که به دست تو بُوَد، تاج سرست

دست سعدی به جفا نگسلد از دامن دوست

ترک لؤلؤ نتوان گفت که دریا خطر است  

همای

من از جهانی دگرم  

ساقی از این عالم واهی رهایم کن

نمی خواهم در این عالم بمانم  

بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن

تو را اینجا به صدها رنگ می جویند  

تو را با حیله و نیرنگ می جویند  

تو را با نیزه ها در جنگ می جویند  

تو را اینجا به گرد سنگ می جویند  

 تو جان می بخشی و اینجا  

به فتوای تو می گیرند جان از ما

نمیدانم کی ام من

آدمم، روحم، خدایم یا که شیطانم

تو با خود آشنایم کن

اگر روح خداوندی دمیده در روان آدم و حواست

پس ای مردم خدا اینجاست  

خدا در قلب انسانهاست

به خودآ تا که دریابی

خدا در خویشتن پیداست

همای از دست این عالم

پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخت

خداوندا بسوزانم

همایم کن