کمال خجندی– مژده دشنام

مارا گلی از روی تو چیدن نگذارند  

چیدن به خیالیست که دیدن نگذارند

صد شربت شیرین ز لبت خسته دلان                

نزدیک لب آرند و چشیدن نگذارند

گتم شنود مژده­ی دشنام تو گوشم                    

آن نیز شنیدم که شنیدن نگذارند

بشای بر آن مرغ که خونش گه بسمل              

بر خاک بریزند و طپیدن نگذارند

دلشد ز تو صد پاره و فریاد که این قوم                     

نعره زدن و جامه دریدن نگذارند

مگریز کمال از سر زلفش که در این دام             

مرغی که در افتاد پریدن نگذارند

حامد عسگری

من" ارگ بم" و خشت به خشتم متلاشی  

تو "نقش جهان هر وجبت ترمه و کاشی  

این تاول و تبخال و دهان سوختگی ها 

از آه زیاد است ،نه از خوردن آشی

از تنگ پریدیم به امید رهایی

ناکام تقلایی... و بیهوده تلاشی...

یک بار شده برجگرم  زخم نکاری ؟ 

یک بار شده روی لبم بغض نپاشی؟

هر بار دلم رفت و نگاهی به تو کردم 

بر گونه ی سرخابی ات افتاد خراشی

از شوق هم آغوشی.... و از حسرت دیدار .....

بایست بمیریم چه باشی.... چه نباشی

سهراب سپهری

خانه ام ابری است

یکسره روی زمین ابری است با آن

از فراز گردنه، خرد وخراب و مست

باد می پیچد

یکسره دنیا خراب از اوست

و حواس من

آی نی زن،  

که تو را آوای نی برده است دور از ر، کجایی؟

خانه ام ابری است اما

ابر بارانش گرفته است

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم

من رو به آفتابم

می برم در ساحت دریا نظاره

و همه دنیا خراب و خرد از باد است

و به ره، نی زن که دایم می نوازد نی، در این دنیای ابر اندود

راه خود را دارد اندر پیش

زنده یاد قیصر امین پور- امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد
بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد
جغد بر ویرانه می‌خواند به انکار تو اما
خاک این ویرانه‌ها بویی از آن گنجینه دارد
خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد
عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد
روی آنم نیست تا در آرزو دستی برآرم
ای خوش آن دستی که رنگ آبرو از پینه دارد
در هوای عاشقان پر می‌کشد با بیقراری
آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینه دارد
ناگهان قفل بزرگ تیرگی را می‌گشاید
آنکه در دستش کلید شهر پر آیینه دارد

یاد تو...

دیگر نمیداند کسی فرق ترنج و دست را

یوسف!

تمام شهر را داری زلیخا میکنی...

کوچه سارِ شب - هوشنگ ابتهاج

در این سرای بی کسی              کسی به در نمی­زند 

به دشت پر ملال ما                 

پرنده پر نمی­زند 

یکی ز شب گرفتگان               چراغ بر نمی کند  

کسی به کوچه سار شب            

درِ سحر نمی­زند 

نشسته ام در انتظار                 

 این غبار بی سوار  

دریغ کز شبی چنین                سپیده سر نمی­زند 

گذرگهی است پر ستم             

 که اندر او به غیر غم  

یکی صلای آشنا                          

به رهگذر نمی­زند 

چه چشم پاسخ است                

از این دریچه­های بسته­ات  

برو که هیچکس ندا                به گوش کر نمی­زند  

نه سایه دارم و نه بر،                

بیفکنندم و سزاست  

اگر نه بر درختِ تر                 

کسی تبر نمی­زند  

فریدون مشیری

بوی باران

بوی سبزه

بوی خاک

شاخه­های شسته

باران خورده

پاک

آسمان آبی و ابر سفید

برگ­های سبز بید                            

عطر نرگس، رقص باد

نغمه­ی شوق و پرستوهای شاد             

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می­رسد اینک بهار              

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه­ها و دشت­ها 

خوش به حال غنچه­ های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک که می­خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار

جامه­ ی رنگین نمی­پوشی به کام

باده رنگین نمی­بینی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می­باید تهی­ست؛

ای دریغ از من اگرستم نسازن آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه­ ی غم را به سنگ                   

هفت رنگش می­شود هفتاد رنگ