کیش مهر- علامه طباطبایی

همی گویم و گفته ام بارها                 

بود کیش من مهر دلدارها

پرستش به مستی است در کیش مهر    

بُرونند زین جرگه هشیارها

به شادی و آسایش و خواب و خور     

ندارند کاری دل افگارها

به جز اشک چشم و به جز داغ دل       

نباشد به دست گرفتارها

کشیدند در کوی دلدادگان                 

میان دل و کام، دیوارها

چه فرهادها مرده در کوه­ها                 

چه حلاج­ها رفته بر دارها

چه دارد جهان جز دل و مهر یار           

مگر توده­هایی ز پندارها

ولی رادمردان و وارستگان               

نیازند هرگز به مردارها

مهین مهرورزان که آزاده­اند              

بریزند از دام جان، تارها

به خون خود آغشته و رفته­اند            

چه گل­ها رنگین به جوبارها

بهاران که شادباش ریزد سپهر                     

به دامان گلشن، ز رگبارها

کشد رخت سبزه به هامون و دشت      

زند بارگه، گل به گلزارها